Tymczasem Polska nie jest gotowa na tak radykalne kroki. W rankingu Innovation Union Scoreboard mierzącym poziom innowacyjności, Polska zajęła w 2015 r. – 24 miejsce wśród 28 krajów członkowskich Unii Europejskiej, znajdując się tym samym nie tylko w grupie krajów ocenianych poniżej średniej dla UE, ale również niebezpiecznie blisko granicy krajów ocenianych najgorzej z całej Unii. Warto mieć także w pamięci, że przewaga konkurencyjna polskiej gospodarki opiera się obecnie na przewagach kosztowych, które z każdym kolejnym rokiem będą słabły. Według wyników Narodowego Programu Foresight „Polska 2020” konieczne jest stopniowe wzmocnienie mechanizmów wzrostu opartego na wiedzy i wysokiej jakości kapitale intelektualnym.

W odpowiedzi na te problemy i wyzwania będzie realizowany projekt mający na celu zwiększenie ilości innowacji wdrażanych w polskiej gospodarce poprzez zapewnienie przepływu innowacji z sektora nauki do sektora gospodarki. Jednak żeby to osiągnąć trzeba objąć szeroko zakrojonymi działaniami nie tylko uczelnie wyższe, ale również przedsiębiorców, którzy powinni uświadomić sobie jakie są ich oczekiwania i wyartykułować konkretne żądania. Stworzyć należy przyjazne warunki umożliwiające i zarazem promujące taką współpracę. Właśnie dla spełnienia tej potrzeby Uniwersytet Nauk Społecznych zdecydował się na realizację projektu „Innowacje – masz to jak w banku”. W jego wyniku ma powstać baza wiedzy o innowacjach, powstających na Uniwersytecie Nauk Społecznych oraz baza wiedzy na temat zapotrzebowania na projekty innowacyjne w polskich przedsiębiorstwach. Nie jesteśmy również zamknięci na inne jednostki naukowe, które chciałyby zamieścić informacje o swoich innowacjach w naszej bazie.

Zanim jednak to nastąpi, poddano analizie możliwości realizacyjne projektu poprzez przeprowadzenie analizy interesariuszy. Polegała ona na określeniu przewidywanych reakcji interesariuszy (zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych) wobec podejmowanych działań. Szczególne znaczenie mają reakcje negatywne, ponieważ określić należy przeciwdziałania, które będą je niwelowały i włączyć je do planu wdrożenia.

Przygotowanie tak złożonego przedsięwzięcia wymaga zastosowania spójnej metodologii, aby osiągnąć założone cele. Cały projekt zostanie zaplanowany w oparciu o narzędzia właściwe metodologii zarządzania cyklem projektu – Project Cycle Management (PCM). Jest to zestandaryzowana metoda wykorzystywana w przypadku funduszy unijnych. Opiera się na matrycy logicznej, której początki sięgają lat 60-tych XX wieku (zob. Tkaczyński, Świstak i Sztorc 2011: 24). Było to podejście metodologiczne zmierzające do poprawy systemów planowania i kontroli projektów, które w kolejnych latach ewoluowało. W latach 90-tych XX w. Komisja Europejska zaadaptowała tę metodę, stosując ją przy przygotowaniu i realizacji projektów w Unii Europejskiej. Nadano jej nazwę: zarządzanie cyklem projektu.

Zgodnie z tym podejściem do pełnego zdefiniowania projektu prowadzą fazy analizy i planowania, z których pierwszą jest analiza intersariuszy. Interesariuszem zaś jest osoba, grupa albo firma mogąca wpływać pozytywnie lub negatywnie na projekt.

W pierwszym rozdziale zidentyfikowano interesariuszy projektu, którzy następnie zostali szczegółowo scharakteryzowani pod względem interesów związanych z projektem, podstawy żądania ich uwzględnienia oraz przewidywanych strategii realizacji tych interesów. Następnie oceniono znaczenie interesariuszy, włączając ich do jednej z trzech grup: interesariuszy strategicznych, interesariuszy ważnych i interesariuszy pozostałych. Wykorzystano w tym celu metodę portfelową. W rozdziale czwartym przeanalizowano stanowisko interesariuszy strategicznych i ważnych wobec projektu, uwzględniając argumentację pozytywną i argumentację negatywną. Na końcu przedstawiono główne interesy blokujące oraz zalecaną strategię postępowania wobec poszczególnych interesariuszy.